ӘНИЕМ, ГАФУ ИТ МИНЕ, ЗИНҺАР! (Галиева Адилә)

Минем әнием кибеттә сатучы булып эшли. Һәркөн иртән торып, эшкә китә дә, кич белән генә кайта. “Ай, кызым, бүген дә бик арыдым,” – ди. Мин баштарак бу сүзләргә бик аптырый идем. Күпме тәмле әйберләр булган җирдә арып торалармы инде. Ә бөркөнне әниемнең эшенә мин дә бардым. Андагы хикмәтне күрсәгез сез! Берсе керә, берсе чыга, берсе ипи сорый, берсе май ала. Берсенә тәмле конфет кирәк, берсенә торт. Берсе тозлы балык таптыра, икенчесе тозсызын. Әнием анда йөгереп кенә тора.  Әле җитмәсә, шулкадәр күп әйберләрнең бәяләрен дә белергә кирәк. Озын чиратлар барлыкка килмәсен өчен, тиз-тиз генә исәпләп, сатып алучыларга  тиешле хезмәт күрсәтергә дә кирәк. Менә сиңа мә, ә мин әниемне тәмле әйберләр генә ашап йөри дип уйлаган идем. Әнием, гафу ит мине зинһар!

Мөслим районы Вәрәшбаш башлангыч мәктәбенең

4 нче сыйныф укучысы Галиева Адилә