Башмак

Борын заманда бер бабай үзенең улы белән бер начар гына өйдә яши икән. Үләр алдыннан малаена әйтә бу: «Сиңа бер башмак кына калдыра алам инде» –  ди. Менә малай ил гизәргә чыгып китәргә уйлый. Башмакны кигәч, аягына җиңел булып китә, ә башмак музыка уйный башлый. Бара торгач, малайга бер кеше очрый. Ул әйтә: «Бу башмагыңны миңа сат, мин сиңа алтын бирәм»,  ди. Малай риза була. Теге кешенең башмакны киюе була, шунда ук йөгереп тә китә, һич туктый алмый бу. Көч-хәл белән башмакны салып, кире малайга тоттыра: «Мә, шайтанлы башмак икән» –  ди. Бара торгач, малайга бер әби очрый. «Шәһәрдә нихәлләр бар, әби?» – дип сорый малай. «Унбиш ел элек ханның малае үлгән иде, әле дә халык кайгыда, көләргә ярамый», –  ди әби. «Ханны юатырга кирәк, үлгән кире кайтмас, шунда барыйм әле», – ди малай. Шәһәргә музыка уйнатып, уен-көлке белән килеп керә. Кылыч тоткан вәзир моны куа башлый. Шаулашкан тавышка хан үзе килеп чыга да башмаклы егеткә керергә куша.  «Бу малай үзе уйнамый, аягындагы шайтан башмагы уйный», –  ди вәзир. «Алайса, ул башмакны киеп, син биеп кара әле», – ди хан. Вәзир шулай эшли дә. Тик биемәкче булып бер аягын күтәрә, икенче аягын кузгата да алмый икән. Шулай итеп, унбиш ел буена көлмәгән ханның күңелен ачкан егет сарайда яшәп кала.