Логотип Журнал Сабантуй
ИҖАТ

Пар ат

Габдулла Тукай шигыре

Габдулла Тукай шигыре

Җиктереп пар ат, Казанга туп-туры киттем карап;

Чаптыра атларны кучер, суккалап та тарткалап.

 

Кич иде. Шатлык белән нурлар чәчеп ай ялтырый;

Искән әкрен җил белән яфрак, агачлар калтырый.

 

Һәр тараф тын. Уй миңа тик әллә ни җырлый, укый;

Нәрсәдәндер күз эленгән һәм тәмам баскан йокы.

 

Бер заман ачсам күзем, бер төрле яп-ят кыр күрәм;

Аһ, бу нинди айрылу? Гомремдә бер тапкыр күрәм.

 

Сау бул инде, хуш, бәхил бул, и минем торган җирем,

Мин болай, шулай итәм дип, төрле уй корган җирем.

 

Хуш, гомер иткән шәһәр! инде еракта калдыгыз;

Аһ! таныш йортлар, тәмам күздән дә сез югалдыгыз.

 

Эч поша, яна йөрәк, хәсрәт эчендә, уйда мин;

Ичмасам, иптәш тә юк ич, тик икәү без: уй да мин.

 

Аһ, гөнаһым шомлыгы, бу кучеры бик тын тагын,

Җырламыйдыр бер матурның балдагын йә калфагын!

 

Әллә нәрсәм юк кеби; бер нәрсә юк, бер нәрсә ким;

Бар да бар, тик юк туганнар, мин ятим монда, ятим.

 

Монда бар да ят миңа: бу Миңгали, Бикмулла кем?

Бикмөхәммәт, Биктимер — берсен дә белмим, әллә кем!

 

Сездән айрылып, туганнар! — Җайсыз, уңгайсыз тору;

Бу тору, әйтергә мөмкиндер, кояш-айсыз тору.

 

Шундый уйлар берлә таштай катты китте башларым;

Чишмә төсле, ихтыярсыз акты китте яшьләрем.

 

Бер тавыш килде колакка, яңгырады берзаман:

"Тор, шәкерт! Җиттек Казанга, алдымызда бит — Казан!”.

 

Бу тавыш бик ачты күңлем, шатлыгымнан җан яна;

"Әйдә, чап, кучер, Казанга! Атларың ку: на! на-на!»

 

Әйтә иртәнге намазга бик матур, моңлы азан;

И Казан! Дәртле Казан! Моңлы Казан! Нурлы Казан!

 

Мондадыр безнең бабайлар түрләре, почмаклары;

Мондадыр дәртле күңелнең хурлары, оҗмахлары.

 

Монда хикмәт, мәгърифәт һәм монда гыйрфан, монда нур;

Монда минем нечкә билем, җәннәтем һәм монда хур...

 

1907 ел

Следите за самым важным и интересным в Telegram-каналеТатмедиа

Нет комментариев