Урман букеты

Идрис Туктар

– Абыем, урман букеты күрәсең киләме синең?

– Кайда? Нинди букет?

Икенче сыйныфта укучы сеңлем Нурия, кулымнан тотып, мине урман ешлыгына әйдәде.

– Ул матурлыкны синең күргәнең бардыр инде, абыем, әйеме? Әйе, урман саргаеп, көзге матурлыгына күмелә башлаган икән шул.

– Сарыдан тыш башка төсләрне күрмисең дәме, абыем?

– Күрәм — алы да, кызыллары да бар.

– Юк, абыем, ул син әйткәнчә генә түгел әле. Әллә кайлардан ук күренеп, җәелеп утырган зур-зур урман букеты күзләреңә әле һаман ягылмыймы? Ә-ә-әнә. Ике зур чыршы алдындарак ич инде…

– Урман букеты? Аңламыйм…

– Әйдәле тизрәк ул букет янына, күрсәң, үзеңнең дә исең китәр.

Нурия әйткән урман букеты янына җитәрәк, икебез дә туктап, гаҗәпсенеп карап тордык: өч колачлы имән, төрле чәчәкләрдән җыелган гадәттән тыш зур һәм купшы букетны хәтерләтеп, кояш нурларына коенып утыра иде.

– Күрдеңме инде, абыем? Ай-яй яй!..

Әкрен генә җил исеп китте. Урман букетының яшел, сары, ал, саргылт-кызыл, күгелҗем яфраклары, лепер-лепер килеп, үзара әкрен генә сөйләшеп алдылар. Өзелеп, очып-очып төшкән яфраклары урман букетының тирә-ягын чуар келәмгә әйләндергәннәр. И матур да инде!