Балалар сөйләшә... һәм шаккатыра

Безнең гадәти дөнья балалар күзлегеннән караганда бигрәк күңелле инде. Алар һәрвакыт эзләнүдә, уйлауда, күзәтүдә. Шуңа сораулары самими дә, көлке дә. Без — олылар — ничек җавап биреп бетерергә дә белмибез кайчак.
Ә сез бу сорауларга ни дип җавап кайтарыр идегез? Кычкырып көлүдән кала, әлбәттә.

Улым, балачактагы фотосурәтләремне озаклап карап торгач:
— Әни, элек дөнья аклы-каралы гына идемени?
 
— Әти, сүгенә торган сүзләрне ник уйлап тапканнар соң, әйтергә ярамагач?
 
— Әти, ә син бала булуыңның соңгы көнеңдә нинди хисләр кичердең? Еладыңмы?
 
— Әни, малайларны да әни кеше табамы? Ә әти нәрсәгә кирәк соң алайса?
 
— Әкияттәге кызыл калфаклы кыз кызыл калфагын салгач ни исемле булачак?

— Әни, син миңа кәнфит бирә аласыңмы?
— Алам.
— Алайса нәрсә көтеп утырасың?
 
— Ник Кыш бабайны беркем күрми кала микән? Видеокамералар тора, капкан да куйдым инде югыйсә...
 
— Әти, синең машинаңның исеме ничек?
— Шевроле.
— Ә ник Ауди дип кушмадың?

— Әни, маңгаем шешеп чыкты, тотып кара әле. Сизәсеңме, ничек авырта?
 
— Әни, син мине үзең сөйләшергә өйрәттең, тәпи йөрергә өйрәттең. Ә хәзер ник авызымны ябып тик утырырга кушасың?
 
— Әни, син картайгач эшеңә миңа йөрергә туры киләчәкме?
 
— Әни, мин үзем генә кияүгә чыгарга куркамдыр ул. Әйдә син дә минем белән?