Безнең сыйныфта тумыштан авыру бер малай бар. Карап торышка башкалардан бер дә аерылмый. Аралаша башлагач кына аның үзенчәлекле булуын аңлыйсың. Ул сөйләшергә яратмый, тавышлана башласалар, гомумән, колакларын томалап куя. Укырга да көн саен йөрми. Ә ул мәктәпкә килгән көннәрдә берничә сыйныфташым аннан мыскыллап көләләр. Шуңа бик нык эчем поша. Бу очракта мин нишли алам?