Балалар өчен Тәнзилә Галимуллина шигырьләре

Тәнзилә Шамил кызы Галимуллина

“1990 елның ямьле җәй аенда, Балтач районы Нөнәгәр авылында дөньяга килгәнмен. Балачакта һәркем нинди дә булса бер шөгыльне үз итә. Мин дә, хыялый кыз буларак,  шигырьләр иҗат итә башлаган идем, инде менә  бүгенге көнгә кадәр каләмемне кулдан төшергәнем юк. Язган шигырьләрем аша мин тормышка никадәр гашыйк булуымны аңлатам.
Бүгенге көндә мин гаиләм белән Түбән Кама шәһәрендә матур гына тормыш итәм. Һәр көнемне нурга күмеп ике кызым үсеп килә.
“И-и-и, Аллага шөкер!” – димен,
Ходай биргән барын да.
Ике кызым “әни” диеп,
Уйнап йөри янымда.
Ике кыз дип теләдем мин,
Зурына иптәш төпчек.
Алардан башка моңарчы
Яшәлгән икән ничек.

Кызларым Самира белән Ралина тугач, иҗади тормышым тагын да киңәйде, матурайды. Күпчелек шигырьләрем  хәзер кызларыма багышлана, балалар  өчен  языла. Шулай булмый ни, сайлаган һөнәрем дә балалар илендә бит! Тәрбияче булып мин кабат сабый чагыма кайттым. Тумышыбыз белән балачактан булсак та, без еш кына шул серле, күңелле дөнья барлыгын онытабыз. Балалар дөньясы күпкә кызыклы, бай, эчтәлекле минемчә. Бала күңеленнән дә нечкәрәк, чистарак тагын ни бар? Язган шигырьләрем “Сабантуй” журналын көтеп алган сабыйларның күңелләренә дә үтеп керер, хуш килер дип уйлыйм”.

---

Йокы!
Мин йокыны һич яратмыйм,
Дүс түгел аның белән.
Тик вакытында йокласам,
Әнигә рәхәт, беләм.
Нишләтим соң, йокы мине
Яратмый бит үзе дә.
Гел уйныйсым килеп тора,
Йомылмый һич күзе дә.
Кечкенә сеңлемне менә
Ул шундый да үз итә.
Исем китә: ничек шулай
Көне гел йоклап үтә?!
Кич җитсә, әтиемне дә
Йокы дәшә янына.
Әни дә: “Рәхмәт, – дип ята, –
Җирдә йокы барына!”
«Йокласан зур үсәсең», – ди
Әни янга ята да.
Үсәрмен дә аннан мине
Алмассыз уята да!
 
Иркә бала!
Гаиләдә мин бик кадерле,
Шундый да иркә бала.
Һәммәсе сыйлый үземне,
Ни сорыйм – шуны ала!
Туңдырма белән дүслыкны
Яхшы белә әнием.
Берәү генә җитми калса,
Тагын сорыйм әле мин.
Җырласам да, еласам да,
Әтием кәнфит суза.
«Ватып ашама, кызым, – ди, –
Алайса тешне боза!»
Әби белән бабай менсә,
Сый белән тула табын.
Икесен дә озатып калам,
«Килегез, – диеп, – тагын!»
Әбием витамин диеп
Гел жиләк-жимеш ала.
Мин яраткан тәмле банан,
Кып-кызыл, баллы алма.
Түганнар дәшә үзенә
Пешереп бәлеш, коймак.
Алар өчен килгән саен
Мин – иң кадерле кунак.
Менә шулай тәмле үтә
Минем кичләр, иртәләр.
Белмим инде, үсеп житкәч
Мине кемнәр иркәләр!
 
Әбигә кунакка!
Әби кунакка дәшкәнне
Мин шундый да яратам.
Тик нинди күлмәк киим дип,
Барган саен баш ватам.
Сарысы миңа озын,
Алы кечкенә калган.
Зәнгәр күлмәкне инде
Әнием күптән алган.
Яшелен кияр идем дә,
Үземә ошап бетми.
Кызыл күлмәгем юылган,
Инде тиз генә кипми.
Ак күлмәк бар, тик аны мин
Киям кыш бабай килгәч.
Ул бик тә сөенәчәк
Мине ап-актан күргәч.
Киям әле бүген тагын
Әби алганын гына.
Бәлки тагын берне алыр
Кадерле оныгына!
 
Кибеткә!

Әни “кибеткә” диюгә,
Киенәм дә тиз генә,
“Мин дә барам, алырбыз, – дим, –
Берәр мәмәй үземә”.
Анда баргач, берне түгел
Унны аласы килә.
Әни генә ачулана:
“Акча юк, кызым, тимә!”
Шуна күрә җыям бары
Тик өйгә кирәклесен.
Туңдырма алыйк әтигә,
Ой, балам, рәхмәт, дисен.
Чүпа-чүпс ярата бит,
Сеңлемә алыйм ансын.
“Әхмәт” диеп кайткач мине
Ул да кочаклап алсын.
Әби белән бабаем да
Килми калмас ялларда.
Тәмле-тәмле кәнфит белән
Чәй әчә бит алар да.
Ничек барысын өйгә алыйк –
Тик шул гына уемда.
Туйганчы ашармын әле
Кибетче булырмын да!
Тешсез авыз
Тешең коела, дип әни
Миңа кәнфит ашатмый.
Берәрсе кәнфит биргәнне
Һич кенә дә ошатмый.
«Ярар, төшсә төшәр, әни»,
Шулай юатам аны.
«Әби кебек барырбыз да
Куйдырырбыз яңаны!»
Аңлыйм сине, тешсез авыз
Шундый ямьсез була ул.
Тик кәнфитне хәзер ашыйм,
Үскәч тәмсез була ул!