Бер әби

Урамнан бер кыз белән бер малай узып бара. Ә бераз алдарак бер әби бара. Аяк асты бик тайгак. Әби таеп китә дә егыла.

— Китапларымны тотып тор әле! — ди малай һәм кызга сумкасын бирә дә әбигә ярдәмгә ашыга. Ул кире борылып килгәч, кыз аңардан:

— Әллә ул синең әбиеңме? — дип сорый.

— Юк, — дип җавап бирә малай.

— Әллә әниеңме? — дип гаҗәпләнеп сорый иптәш кызы.

— Юк! — Алайса, апаңдыр? Я булмаса берәр танышыгызмы?

— Юк ла инде, юк! — дип елмая малай.

— Бер әби шунда!