Һәркем эштә

Борһанетдин: «Мин бүген сабакка бармыйм, анда барганчы, кырларга чыгып уйнармын», – дип, басу капкасыннан йөгереп чыгып китте. Борһанетдин кырда бер Атны күрде. Ул тиз генә Ат янына барды да: «Әйдә, бахбай, икәү уйныйк, күңел ачыйк», – диде. Ат: «Юк, җаным, минем уйнарга вакытым юк, минем сабан сөрәсем бар. Хуҗама хезмәт итеп, ризык табасым бар, син үзең генә уйнарсың», – дип җавап бирде. Бала, моннан киткәч, Умарта кортын күрде. Ул аның янына барды. – Әй Умарта корты! Әйдә, икәү уйныйк, күңел ачыйк, – диде. Умарта корты да җавабында: «Юк шул, минем эшем бар, җәй көннәре тиз үтеп китә. Минем көзгә кадәр төрле чәчәкләрдән бал җыеп каласым бар, үзең генә уйна», – диде. Борһанетдин, аптырагач, бер Кош янына барып, аның да үзе берлә уйнавын үтенде. Кош та, Борһанетдиннең үтенечен кабул итмичә: «Юк, бала, минем уйнарга вакытым юк, кечкенә балаларыма ашатырга чебен-черки аулыйсым бар», – диде. Болай да булмагач, Борһанетдин тирән уйга чумды да тиз генә мәктәпкә таба йөгерде.