Сабантуй почтасы рубрикасы буенча яңалыклар

Борын-борын заманнарда түгел, ә хәзерге көннәрдә булган, ди бер куе урман. Бу урманнарда барлык җәнлекләр дус-тату, бер-берсенә ярдәмләшеп гомер кичергәннәр. Шушы урманның нәкъ уртасында, аллы-гөлле чәчәкле аланлыкта куян гаиләсе яшәгән.

Яшәгән, ди, булган ди, кырмыска, күбәләк, ташбака һәм кыңгырау чәчәк.

Яшәгән ди, булган ди, Кәрим исемле кечкенә малай. Ул яңа нәрсә укырга һәм белергә бик яраткан. Бервакыт Кәримне китапханә җыештырырга сорыйлар. Ул җыештырырга теләмичә генә бара. Иске китап өемнәре арасында бик иске һәм таушалган журнал таба.

«Ак каурый» әдәби түгәрәге әгъзасы шигырьләре

Сугыш...1941-1945 еллар. Нинди куркыныч, каһәрле сүз. Сугыш туган илебезне, һәрбер гаиләне тетрәндергән.

Кар бөртекләре белән салкын кыш җитте. Бер көнне иртән Песи урамга чыкты һәм гаҗәпләнде, салкынны тойды һәм тиз генә өенә кереп йөгерде.

Борын-борын заманда яшәгән, ди Күк йөзе. Аның чибәрләрдән чибәр ике кызы булган, ди.

Казан шәһәр 14 нче гимназиянең 2 «Е» сыйныфы укучылары иҗаты

Күптән көтеп алган кояш бүген күземне чагылдырып уятты. Мин сикереп тордым да тизрәк бәс каплаган тәрәзә аркылы урамны күзәтергә ашыктым.

Элек заманда яшәгән ди ике дус, Шәвәли белән Шүрәле. Алар бик дус һәм тату булганнар.

Яшәгән ди, булган ди «Яшь ленинчы» исемле малай. Аның бик зур сихри көче булган икән. Ул дөньядагы барлык балаларны да дуслаштыра белгән. Көннәрдән бер көнне аның янына «Сабантуй» исемле малай комлыкта уйнарга килгән. Алар бик озак уйнаганнар, ләкин «Сабантуй» һаман моңсу йөргән. «Яшь ленинчы» аннан сораган:

Казан шәһәре Ш.Мәрҗани исемендәге 2 нче татар гимназиясенең 3 Б сыйныфы укучыларының иҗат эшләре

Моннан йөз ел элек чамасы, борын-борын заманда, ике дус яшәгән ди. Алга, артка карасаң да бу иптәшләр гел бергә икән. Дуслыклары шулкадәр нык ки, берсен-икенчесеннән, икенчесен-беренчесеннән һич тә аерып булмый икән. Кайбер кешеләр хәттә аларның яхшы мөнәсәбәтләреннән көнләшкән дә, «кырын» караучылар да аз булмаган. Якын дуслары аларга, яратып кына, «Агалый белән Тагалый» дигән кушамат та таккан ди. Ә бу иптәшләрнең исемнәре ничек соң? Хикмәт шунда икән, бу бик зур сер булган, беркемгә дә әйтәселәре килмәгән аларның, чөнки бик күп еллар узгач, 2014 нчы елда гына бер фикергә килгәннәр икән. Тик, синең өчен укучыбыз, мин бу дусларның исемнәрен белдем һәм сиңа да әйтергә әзермен: берсе – Сабан, икенчесе – Туй икән боларның. Исемнәре бигрәк сәер дисәгез, ә мин сезгә менә болай дип җавап бирәм: «Җисеменә күрә – исеме!»

Ямьле җәйнең матур бер көнендә укытучыбыз җитәкчелегендә сыйныфыбыз белән табигать кочагына ял итәргә бардык. Тирә-юнь яшел хәтфәгә төренгән, күк йөзе аяз иде. Кояш үзенең җылы нурлары белән әле беребезне, әле икенчебезне иркәләде. Янәшәдә үсеп утыручы горур наратларда берсен-берсе уздыра-уздыра кошлар чут-чут сайрады.

«Сабантуй»га 100 яшь!